Moje dzieci jedzą lizaki, piją colę i chodzą późno spać

Sama nie wiem jak zacząć ten tekst, żeby po pierwszym zdaniu ludzie, którzy mnie czytają nie dali mi „unlike” i chcieli przeczytać do końca ten post. Nic na siłę, wiec uwaga – zaczynam.

Pojawienie się na świecie dziecka, można porównać mniej więcej do zrzucenia bomby atomowej na życie rodziców. Mówię tu o pierwszym dziecku oczywiście, dlatego że wszystko to co nas spotyka, jest zupełnie nowe. Żeby sobie pomóc w tej roli, szukamy informacji w googlach, pytamy innych matek, kupujemy magazyny, szperamy po książkach w nadziei, że te posiadają największą wiedzę i tylko czekamy nerwowo, aż dziecko pójdzie spać, a my po nocach, w końcu będziemy mogły przeczytać choć jeden rozdział książki, np. „jak nauczyć dziecko spać samemu”. Tak, książki są mądre, zawierają ogrom wiedzy i są pięknie napisane. Zapewne nie brakuje w nich wyczucia stylu, a także nie zawierają literówek ani błędów wyrazowych.

Ale czy dziecko należy, albo można w ogóle wychować je według wiedzy książkowej?

Nie! Bo każde dziecko jest inne i wychowuje się w innej rodzinie, innym środowisku. Co najważniejsze: każda matka jest inna i dla każdej jej dziecko jest oczkiem w głowie, dla którego zrobi wszystko, najlepiej, z sercem i dla jego dobra, by było szczęśliwe!

Okazuje się, że takie proste jak zdanie wyżej, to nie jest. Nie można wychowywać dziecka książkowo, albo tylko na wiedzy babci, która 50 lat temu urodziła 5 dzieci. Pamiętam siebie, jak nie mając dzieci bardzo mnie poruszył widok dziecka pijącego colę i wsuwającego frytki. Było to dla mnie niewyobrażalne, a matkę miałam za najgorszą macochę. Gdy miałam już Lilinakę i spędzałam z nią czas na placu zabaw, bardzo mnie irytowała postawa matki chłopca, który  biegał po podwórku samopas, a matka siedziała gdzieś pod drzewem z wózkiem. Wtedy nie widziałam jeszcze, że ten wózek nie jest tego latającego po piasku chłopca, tylko jego młodszego brata, którym wtedy opiekowała się ta matka. Miałam jedno dziecko, więc patrzyłam na inne matki ze swojej perspektywy. Żałosne co?

Obecnie moja Lila też biega samopas. Czyżby hehehe kto by pomyślał. Ja muszę biegać za tą młodszą, która jeszcze nie potrafi wchodzić na huśtawkę, a wręcz się pod nią pcha, kiedy inne dzieciaki korzystają, a piasek traktuje jak swoją zupę. Nie rozdwoję się przecież! Wybieram ogrodzone place zabaw, inaczej moja „szarańcza” rozbiegłaby się po całym mieście. I wstyd mi! Wstyd za moje myśli, że mogłam kogoś oceniać swoimi kategoriami. Wstyd mi naprawdę i przepraszam.

Przy pierwszym dziecku byłam bardzo spięta, bałam się wszystkiego, co weźmie do ust, wszystkiego co podniesie z ziemi, broń Boże jak było nie umyte! Lilianka mając 6 miesięcy miała już czytane bajki do dobranoc hahaha. Uparcie robiłam to co wieczór, myśląc, że w końcu ją to zainteresuje. Tak bardzo chciałam, żeby była mądra, tym czasem ona udowadniała mi jaka to jej matka głupia. Takich sytuacji i przykładów mogę Wam tu wymieniać i wymieniać.

Na szczęście szybko, bo po 2 latach takiej nerwówki pojawiła się Helenka. I dzięki Bogu ten stan trwał tylko 2 lata. Teraz przy dwójce dzieci, prowadząc dom i bloga, mając męża tylko po godzinie 18, nie jestem w stanie przeczytać ani pół rozdziału książki, nie mam czasu zastanawiać się czy kilka łyków coli nie zabije moje dziecko, nie mam siły kłócić się z córką, która widzi lizaka u innej dziewczynki i wmawiać jej, że tego nie wolno i jej nie pozwalam, a inna koleżanka może. Bo co? Bo pewnie jej mama ją bardziej kocha i dlatego ona może, a moje dziecko jest zapewne niekochane.

Nie chce nawet myśleć, że moje dziecko tak myśli! Swoją drogą słuchajcie: 1 lizak to tak jak 1 cukierek, prawda? Wolę więc dać jej tego cukierka na patyku niż patrzeć jak zjada opakowanie żelek i chce więcej.

Przez te lata macierzyństwa nauczyłam się wiele, też jednej ważnej rzeczy.

Jeżeli zabraniam czegoś moim dzieciom, one chcą tego jeszcze bardziej i więcej. Dlatego pozwalam na te lizaki i słodkie napoje, nie żebym kupowała i wmuszała, ale nie chce być matką tyran, która sama się stresuje tym, że robi źle, bo gdzieś ktoś tak robi lub gdzieś tak przeczytała i dlatego na pewno jestem złą matką.

Pozwalam na dużo i myślę, że dzięki temu mogę swobodnie wyjść z Lilą na zakupy do Biedry, a ona nie zrobi mi scen rzucając się na podłogę z powodu tego, że nie kupię jej jakiejś „pierdoły”, choć i tu powątpiewam i być może kolejne dziecko (gdybym je w ogóle miała) jednak obali i tą teorię. Lila nie ma potrzeby kupowania słodyczy, ona ich nie chce (wie, że w domu ma dużo – mama tak jej powtarza przy kasie;) )  Wybierze sobie jedną rzecz, np. tego cholernego lizaka, którego i tak do końca nie zje, bo zaraz po wyjściu woli rower albo biegać za gołębiem. Ona jest dzieckiem żywioł i woli być w ciągłym ruchu od siedzenia i lizania tego nudnego lizaka.

I tu właśnie kolejny dowód na to, że moje dziecko akurat jest takie. Może Twoje woli oglądać bajki niż szaleć na podwórku?

No i tu nasuwa mi się kolejne moje doświadczenie z oglądaniem bajek. Boszzzz… jak ja bardzo chciałam, żeby moje dziecko przez 10 minut zajęło się oglądaniem bajki. Kupiliśmy z mężem nawet telewizor z kanałami dla dzieci. Poddawałam jej tablet pod twarz, żeby usiadła chwilę, bo chciałam jej obiad ugotować. I wiecie co? Ona miała w nosie i ma nadal wszystkie te bajki! Matka ma się z nią bawić w chowanego albo skakać po łóżku (również pozwalam, w nowym domu już nie będę). Także kolejny dowód na to, że nie zawsze jest tak jakbyśmy tego chcieli. Moje dziecko nie wie co to kucyki Little Pony ani Zygzak Mcqueen. Elsę obejrzała raz na raty. Pałała do niej miłością bez wiedzy kim owa księżniczka jest. Po prostu ją pokochała za sukienkę w jej ulubionym kolorze „blue” i blond długiego warkocza.

Od zawsze bronię matek, które gdzieś w tym życiu mają balans!

Mam nadzieję, że czytają mnie i słuchają na instastories tylko te wyluzowane matki, którym „nic co ludzkie nie jest obce”. Chcę się cieszyć moimi dziećmi, chcę, żeby miały szczęśliwe dzieciństwo, które zapamiętają na zawsze. Którym nie będzie się kojarzyło tylko z zakazami i nakazami. Dzieciństwo przyszłych dzieci za 2o lat będzie znów inne, a WHO co rok zmienia swoje standardy, wiec hello mamuśki, ja wrzucam na luz.

Te z Was, które czytają mnie na facebooku lub instagramie, wiedzą że moje dzieci późno chodzą spać. Bo jak mają chodzić wcześnie, skoro tata wraca z pracy po 18:00? Czasem nawet zostaje w delegacji.

Ile czasu im zostanie na zabawę z tatą, jak o 19 zacznę procedurę kolacjowo-kąpielową? We czwórkę tworzymy rodzinę i jak tylko jest tata w domu, razem robimy fajne rzeczy przez kilka godzin, żeby dzieci wiedziały, że nie tylko w ich życiu jestem ja. Mają nas w końcu dwójkę. Dlatego moje dzieci chodzą latem spać o 22:00, a rano śpią ile chcą. Dzieciństwo jest tylko raz w życiu, tak samo jak bycie młodą mamą. Chcę się cieszyć tym macierzyństwem, chcę żeby dzieci mnie zapamiętały jako pogodną mamę, ale też mądrą, która nie daję się zbajerować panują modą, standardem, tylko ma swoje zdanie.

A moje zdanie to właśnie takie, że wszystko jest dla ludzi, pod warunkiem że z umiarem. Dlatego moje dziewczyny jedzą lizaki, piją colę, chodzą późno spać, kapią się w lodowatym morzu, ale za to nie oglądają bajek (bo nie lubią), oprócz coli lubią też rzodkiewkę, cebulę i pomidory, są zdrowe, zwinne, bystre, mądre i nic nim nie brakuje, są po prostu szczęśliwe.

Nie wyobrażam sobie być matką, która jest tylko: eko, sreko, bio, która nie pozwala pobawić plastikową łopatką w piaskownicy, bo to chemia przecież, a w piachu to same bakterie, a przy tym wszystkim być znerwicowaną przez te swoje żelazne zasady. Oczywiście bardzo bym chciała żeby świat cały był „organic” i wszystko co w nim, łącznie z ludźmi którzy tu żyją, nieskażonymi zawiścią, zazdrością i pychą. Ja mam dość takich matek. A Ty? Jaka naprawdę jesteś?