Kiedy byłam małą dziewczynką wszyscy się ze mnie śmiali.

Kiedy byłam małą dziewczynką wszyscy się ze mnie śmiali. Pokazywali na mnie palcami i obmawiali. Miałam swoje przezwiska i było mi źle. Czułam się inna, gorsza. Nie pasowałam do innych dzieci. To samo robili ze mną jak poszłam do liceum. Miałam skręconą psychikę, a raczej WŁOSY!

Pamiętam kiedy Pan od geografii wzywał mnie do tablicy nie po imieniu, a nawet nie po nazwisku, tylko wołał: „pudelek”. Pamiętam moja ksywkę Afro, albo Chopin – chłopaki w podstawówce tak na mnie mówili.

W liceum nie byłam do końca pod władzą mamy i kiedy ona nie widziała, wpinałam we włosy 50 wsuwek, żeby przycisnęły moje loki do głowy. W gruncie rzeczy wyglądałam jeszcze gorzej, ale najważniejsze było dla mnie, że nie mam już loków.

Kiedy w sklepach pojawiły się pierwsze prostownice od razu kupiłam i prostowałam. Dawałam tony lakieru na włosy, żelu, środków prostujących bo chciałam wyglądać jak inne koleżanki.  W końcu obcięłam się na chłopaka! Wówczas moje włosy zamiast postąpić tak jak oczekiwałam, niestety odżyły i kręciły się jeszcze bardziej. Wyglądałam jak murzyn z białą twarzą.

Zdjęcia powyżej – tu miałam 2 latka.

Zdjęcie powyżej – tu miałam 16 lat.

Kiedy poszłam na studia, komplementy od nowych koleżanek, kolegów sprawiały, że czułam się lepiej i lepiej… aż w końcu zaczęłam kochać moje włosy. Zdjęłam z siebie wsuwki, sprzedałam prostownicę. Moje włosy rozwiewały po uczelnianych aulach, zachwycały ludzi w tramwaju, ludzie podchodzili i pytali czy to moje naturalne włosy. Byłam nadal inna niż kiedyś, ale już w innym tego słowa znaczeniu. Było mi naprawdę miło i czułam się świetnie w swoich włosach:)

Zdjęcie powyżej zrobione 5 lat temu.

Zdjęcia powyżej zrobione 4 lata temu.

Zdjęcie powyżej zrobione 3 lata temu.

Zdjęcie powyżej zrobione dzień przed porodem, czyli: 28.09.2014 roku ciągle w lokach.

Niestety, ale kiedy urodziłam moją kochaną córeczkę Liliankę, moje marzenie z dzieciństwa spełniło się. Kiedy z płaczem rozczesywałam moje kołtuny na głowie i mówiłam „Dlaczego akurat ja muszę mieć takie włosy :(” , mama mi powtarzała, że zobaczę, ale jak tylko urodzę dziecko to mi się wyprostują, (tak jak jej się wyprostowały, kiedy urodziła mnie).  Nie wierzyłam jej wtedy!

Dziś mam proste włosy jak druty! Nie potrzebuję wsuwek, ani prostownicy. Nie sieję już zainteresowania ludzi na ulicy. Jestem taka jak przeważająca większość. Żałuję. Żałuję wszystkiego co złego mówiłam i łez moich nad moimi kręconymi włosami. Chce je znów mieć!!! Wiem, że to już nie możliwe.

Wierzycie mi w tą historię? Bo ja, gdyby mi ktoś obcy o tym opowiedział, w życiu bym nie uwierzyła. A to boląca, szczera, czarna, prosta prawda 🙁

I wiecie co? Tak jak inne kobiety narzekają na swoje rozstępy, odstający brzuch po ciąży, tak ja narzekam na włosy.

Bo tak jak Marcie po dwójce dzieci nadal się kręcą i uwodzą swoją pięknością (moje ulubione jej włosy – być może z sentymentu) tak ja mam teraz jakie mam!

Hormony ciążowe i pociążowe robią swoje, teraz czekam kiedy Lilience urosną włoski i już na zawsze będzie mieć kręcone (mimo posiadania przez nią dzieci).

Dziś wyglądam o tak.

Lepiej ??? Sami oceńcie?

A czy Tobie ciąża też zrobiła podobnego psikusa? Coś się zmieniło w Twoim wyglądzie odkąd jesteś mamą?

Opublikowanie tego postu zajęło mi – matce sporo bezcennego czasu, więc jeśli podobał Ci się ten wpis będę wdzięczna za komentarz i like na facebooku  oraz Instagramie 🙂 dziękuję :*